#608 เก็บเรื่องราวในความทรงจำได้สั้น

    มีโอกาสดูภาพยนตร์เรื่อง Before I Fall กับ Tomorrow I Will Date With Yesterday's You ทั้งสองเรื่องเกี่ยวกับการพยายามใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุด แต่ทำให้นึกถึงการมีชีวิตและมีความทรงจำที่แสนสั้น มนุษย์เรามีความสามารถในการคิดวิเคราะห์แยกแยะสูง แต่เมื่อถึงเวลาต้องนำข้อมูลกลับมาใช้ประกอบการตัดสินใจ มักไม่มีประสิทธิภาพ มีตัวอย่างในภาพยนตร์เรื่อง Limitless เป็นตัวอย่างของคนที่มีความทรงจำ และค้นคืน (Data Retrieval) มาใช้กับสถานการณ์ตรงหน้าได้อย่างเหมาะสม เคยฟังเพลง Let It Be ที่แปลว่า ช่างมันเถอะ หรือปล่อยให้มันเป็นไป ในชีวิตจริงเราปล่อยให้เรื่องราวเป็นไป เช่น ดื่มสุรา สูบบุหรี่ ขับรถเร็ว ปีนเขา ดำน้ำ เที่ยวกลางคืน หรือไปค้างในป่า แต่ถ้านำข้อมูลมาประกอบการตัดสินใจจะพบว่ามีความเสี่ยงมากมายที่ถูกมองข้ามแล้วก็พูดกับตัวเองว่าช่างมันเถอะ

    หนังเรื่อง A.I. (Artificial Intelligence) ที่ตัวเอกของเรื่องมีเป้าหมาย และมุ่งมั่นทำให้เป็นจริง เป้าหมายนั้นอยู่ในความทรงจำถาวร หรือฮาร์ดดิสก์ (Hard disk) หากเก็บไว้ในอุณหภูมิที่เหมาะสมก็จะอยู่ได้นาน และสามารถค้นคืนได้ภายหลังแม้เวลาจะผ่านไปถึง 2000 ปี ส่วนความทรงจำของมนุษย์จะเก็บอะไร อย่างไร ที่ไหน เพื่อให้ความทรงจำอยู่ได้นานถึง 2000 ปี และนำกลับมาใช้ได้อีกเหมือนเกิดขึ้นเมื่อวานก็คงยาก มนุษย์เราจะตายแล้วเกิด 20 รอบ ความทรงจำก็คงถูกแทนที่ด้วยอะไรไปแล้วมากมาย ที่ต่างประเทศมีการเก็บสมองของมนุษย์ที่เรียกว่า การแช่แข็งมนุษย์ หรือไครโอนิกส์ (Cryonics) ด้วยความเย็นภายใต้อุณหภูมิ -196 เพื่อรอการคืนชีพในอนาคต

    สื่อเก็บข้อมูลไม่ว่าจะมนุษย์หรือคอมพิวเตอร์ก็มีข้อจำกัดด้วยกันทั้งนั้น ในทางคอมพิวเตอร์จะจำกัดเรื่องขนาดอย่างชัดเจน ในมนุษย์จะจำกัดการจำเหตุการณ์ในเรื่องประสิทธิภาพ สิ่งใดที่จำแล้วอาจลืมเลือนไปในเวลาอันสั้น หรือบิดเบือน เช่น รายการอาหารมื้อเช้าที่ทานวันนี้เมื่อสัปดาห์ที่แล้วก็อาจเป็นเรื่องที่จำไม่ได้แล้ว หากนึกถึงเครือข่ายสังคม เช่น เฟสบุ๊คว่าจำกัดอะไรบ้าง ท่านที่ใช้งานไม่บ่อยก็อาจนึกไม่ถึง แต่หลายท่านที่ใช้งานเป็นประจำจะทราบว่า รับเพื่อนได้สูงสุดห้าพันคน เพื่อนที่รอการพิจารณารับเป็นเพื่อนมีสูงสุดได้หนึ่งพัน และภาพขนาดใหญ่ที่ส่งเข้าไปเผยแพร่จะถูกปรับขนาด หากดาวน์โหลดออกมาจากเฟสบุ๊คจะไม่ได้ขนาดเท่าต้นฉบับที่อัพโหลดเข้าไป หรือแฟ้มที่อัพโหลดเข้าไปในไลน์ก็จะจำกัดทั้งขนาด และระยะเวลานำเสนอ ทุกอย่างรอบตัวเรามีข้อจำกัดไม่ว่าจะในโลกไซเบอร์หรือโลกแห่งความเป็นจริง มนุษย์จึงต้องปรับตัวให้อยู่กับข้อจำกัดอย่างเหมาะสมตลอดเวลา ถ้าปรับตัวไม่ได้ก็จะกลายเป็นการบ่น ซึ่งพบเห็นเพื่อนบ่นในสื่อสังคมบ่อย ท่านล่ะเคยบ่นอะไรให้เพื่อนร่วมรับรู้บ้างไหม